Τσάμη Καίτη 
βιογραφικό:
Κατάγομαι από τον Κολινδρό Πιερίας όπου έζησα μέχρι τα 21 μου χρόνια. Έκτοτε, οι επιλογές μου ευθύνονται για μια πολύχρονη διαμονή στο Τορόντο όπου σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες, ενώ την ίδια στιγμή εργαζόμουν ως δημοσιογράφος σε παροικιακά ΜΜΕ, μια πενταετή επιστροφή στην Ελλάδα, περίοδος που απέκτησα τη δική μου οικογένεια κάνοντας ταυτόχρονα σπουδές στη μετάφραση, και πάλι μια αναχώρηση για τη Λιθουανία με το σύζυγό μου και τα παιδιά μας αυτή τη φορά, τόπος που παραπέμπει σε μια αρμονική οικογενειακή ζωή και στην περαιτέρω επέκταση του εαυτού μου μέσα από την σταθερή ενασχόληση με τα παιδιά μου, τους δασκάλους μου για να αγαπήσω τον εαυτό μου μ’ έναν τρόπο πρωτόγνωρο. Το ότι θα ζω για πολλά χρόνια μακριά από τη χώρα μου που λατρεύω έχει γίνει πια συνειδητοποίηση για μένα. Θέλω να πιστεύω ότι έχω βρει την ισορροπία μου ανάμεσα στη θλίψη που αυτό μου προκαλεί και στην τύχη μου να έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους, Έλληνες κι αλλοεθνείς, που έχουν κουρνιάσει στην καρδιά μου με μια φυσικότητα συναρπαστική. Η γραφή ως τρόπος προσωπικής έκφρασης ξεκίνησε στα χρόνια της εφηβείας, είχε μεγάλα διαστήματα παύσης κι επανεκκίνησης και μεταπηδήσεις από την απλή καταγραφή βιωμάτων στη δημιουργία ποιητικών στίχων και στίχων τραγουδιών που όμως ποτέ δεν εκδόθηκαν, με εξαίρεση ένα μου ποίημα σε κάποιο ανθολόγιο. Μετά από απόλυτη παύση δέκα ετών ξεκίνησα πάλι πριν ένα χρόνο να βρίσκω απόλαυση σ’ αυτό που ενδόμυχα δεν είχα πάψει ποτέ να πιστεύω ότι έχω ανάγκη να κάνω, να γειώνω μέσα από τη γραφή συναισθήματα σκέψεις και φαντασία. Δηλώνω ερωτευμένη με τον άνθρωπο. Νιώθω ικανοποίηση με την καλοσύνη του, περιέργεια για όσα τον κακιώνουν, ανοχή στην ταραχή του και θαυμασμό για τη δύναμή του. Γοητεύομαι από τον ορθολογισμό που συχνά κρύβει ένα επαναστατημένο πνεύμα και πιστεύω ότι η άγνοια, με πρωταρχική αυτή του εαυτού, είναι η κύρια αιτία κάθε δυστυχίας ενώ η γνώση η πιο σύντομη οδός προς την ευδαιμονία, που είναι και το ζητούμενο τελικά.