Βρίσκομαι κάπου στο μέσο της διαδρομής. Μιας διαδρομής που ξεκίνησε πριν από περίπου δύο χρόνια. Δύο άνθρωποι μου τείνουν τα χέρια. Το ένα έτοιμο να με ανεβάσει στην κορυφή. Το άλλο για να με τραβήξει στο ναδίρ. Η πορεία της διαδρομής δεν είναι ξεκάθαρη. Δεν μπορεί όμως κάποιος να οδεύει προς το άγνωστο ή ακόμη προς το πουθενά. Πρώτος στόχος ο προσδιορισμός της διαδρομής. Κι έπειτα ο υπολογισμός της απόστασης. Στη συνέχεια αρχίζει η δοκιμασία. Στο τέλος της διαδρομής θα συναντήσω είτε τον Χ είτε τον εαυτό μου. Εγώ θ’ αποφασίσω. Κι αυτή η απόφαση θα σημαδέψει για πάντα τη ζωή μου.
Είναι φανερό πως ο Χ, από θέση ασφάλειας, δεν χρειάζεται να κάνει πολλές προσπάθειες. Από την άλλη, ο Ψ πρέπει να καταβάλει όλες του τις δυνάμεις. Το αντικείμενο του πόθου και των δύο, η δική μου «μοναξιά».
Παρ’ όλον που φοβάμαι, επιλέγω ν’ αρπάξω το χέρι που προσπαθεί να με ανεβάσει. Το ταξίδι αυτό είναι μαρτυρικό. Η απειλή μεγαλώνει το δυσάρεστο συναίσθημα. Φουντώνει την αγωνία. Οδεύω μέσ’ από στενά μονοπάτια, διάσπαρτα με μυτερές πέτρες και κάθε λογής εμπόδια. Βυθισμένη ολωσδιόλου στο σκοτάδι. Προχωρώ. Δίπλα μου βρίσκεται συνέχεια ο Ψ. Υπομονετικός και επίμονος. Κάνει μαζί μου τη διαδρομή φωτίζοντας τον δρόμο μ’ ένα αχνό λυχναράκι. Προσπαθεί να με κρατά όρθια κάθε φορά που τα γόνατά μου λυγίζουν. Και τις περισσότερες φορές τα γόνατά μου είναι λυγισμένα και το σώμα μου κουβαριασμένο. Δεν αντικρίζω την άκρη της σήραγγας με αισιοδοξία. Αμφιβάλλω και για τις δυνάμεις μου, αλλά το χειρότερο, και για τις δυνάμεις του Ψ. Δεν βρίσκω κάτι τόσο ικανό που θα με βοηθήσει να φτάσω στο τέρμα.
Κι αν τελικά τα καταφέρω να φτάσω; Αν όλες αυτές οι προσπάθειες ευοδωθούν; Τότε τι θα κάνω; Θα αντέξω την κορυφή; Φοβάμαι τη μοναξιά. Περισσότερο όμως φοβάμαι την ελευθερία.
Κυριεύομαι από πολύ έντονο θυμό. Καταλαμβάνομαι από πείσμα. Θα τα καταφέρω. Πρέπει να τα καταφέρω. Για μένα, για σένα, για τον Ψ.
Εν τω μεταξύ ο Χ, έρχεται από απέναντι. Ακολουθεί μιαν πορεία εντελώς αντίθετη από τη δική μας. Στόχος του δεν είναι να φτάσει στην άκρη της σήραγγας. Στοχεύει σε μια λιποψυχία είτε δική μου είτε του Ψ. Και τότε θ’ αδράξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Για να με κάνει και πάλι την εύκολη λεία του. Χωρίς τύχεις και χωρίς ενοχές. Για να συνεχίσουμε μαζί, από εκεί που είχαμε μείνει πριν αρχίσει η συγκεκριμένη διαδρομή. Πριν αρχίσει η πορεία προς την απελευθέρωση.
Ο Ψ επιμένει. Παραμένει αλύγιστος και αλώβητος σ’ οτιδήποτε προκύπτει στη διαδρομή. Παρακάμπτει σπασμένα κλαδιά, παραμερίζει πέτρες, δρασκελίζει λακκούβες γεμάτες λασπόνερα. Σκληρός σαν βράχος μου κρατά σφικτά το χέρι παρασέρνοντάς με μαζί του. Δεν μου επιτρέπει να σκοντάψω. Θεωρεί την άφιξη μου στο τέρμα και δική του προσωπική επιτυχία. Το βλέπει σαν επιβράβευση της δικής του πορείας και ενδυναμώνει τη θέλησή του για προσφορά στους ανθρώπους γύρω του. Κι είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι που τον έχουν ανάγκη. Αισθάνεται έντονα την απειλή για πισωδρόμισμα μου. Περιφρονεί τον κίνδυνο και πιστεύει στην καλή έκβαση των πραγμάτων. Προσπαθεί να μου μεταδώσει την αισιοδοξία του. Επιμένει πως μόνον εάν κοιτάζω μπροστά θα φτάσω στο τέρμα. Μου υποδεικνύει πως για να κάνω επέκταση του χώρου δεν έχω παρά να χαλάσω τον υφιστάμενο τοίχο. Ωστόσο εγώ δεν είμαι σίγουρη εάν θέλω να χαλάσω τον τοίχο.
Και δεν είναι λίγες οι στιγμές που θέλω να λιποτακτήσω. Τα πληγιασμένα πόδια μου και το βαρύ κεφάλι μου με ωθούν να σταματήσω. Να γυρίσω πίσω στη βόλεψή μου και στις παλιές συνήθειές μου.
Ωστόσο, η πορεία συνεχίζεται. Μέσ’ από αβάσταχτες ενοχές. Κάπου κάπου η ανηφόρα με εξαντλεί τόσο πολύ! Σωματικά και ψυχικά. Είμαι έτοιμη να καταρρεύσω. Νομίζω πως θα κατρακυλήσω με δύναμη και θα πιάσω πάτο. Κι εκεί στον πάτο ξαφνικά βλέπω τον Χ να χαμογελά σαρκαστικά. Να με χλευάζει. Και τότε η οργή μεταλλάσσεται σε ισχύ.* Οι δυνάμεις μου αναπτερώνονται. Και τότε πιστεύω ακόμη περισσότερο στον Ψ και τον υπακούω τυφλά. Ενισχύει αδιάκοπα τις ψυχικές δυνάμεις μου βοηθώντας με να ξεπεράσω τους δισταγμούς μου και ν’ απαλλαγώ από τις ενοχές μου. Και προχωρώ. Κι ολοένα προχωρώ.
Συνειρμός γύρω από τον χρόνο που πέρασε μα και για τα προηγούμενα χρόνια.
Τι πήρε μαζί του; Ο περασμένος χρόνος πήρε μαζί του τη νωχέλεια και την απάθεια. Σβήνοντας τις αυταπάτες με προσγείωσε βίαια στην πραγματικότητα. Πίκρα και πολύς πόνος. Ανατροπές και ανασφάλειες. Αγανάκτηση και αδικία. Ευτυχώς όμως, με πήρε από τους ώμους, με ταρακούνησε και μ’ έκανε να ξυπνήσω. Να ξεθάψω από μέσα μου τις καλά θαμμένες έννοιες. Αυτοσεβασμός και αυτοπεποίθηση. Πείσμα και δύναμη. Θέληση για δημιουργία. Αλλαγή τρόπου ζωής. Αλλαγή στην αντιμετώπιση του εαυτού μου.
Επιτέλους απελευθερώνομαι από τις ενοχές, γίνομαι αυτόνομη και ανεξαρτητοποιούμαι από τους άλλους και κυρίως από τον Χ. Μην φανταστείτε βέβαια πως ο Χ παραιτείται. Κάθε άλλο, όσο συμβαίνουν όλ’ αυτά μέσα μου, όσο συνεχίζω τη διαδρομή μου, κάνει κι αυτός καλά τη δουλειά του. Μελετημένα και προγραμματισμένα. Γνωρίζει πολύ καλά όλες τις ευαισθησίες μου και παίζει μαζί τους ένα ξέφρενο παιγνίδι. Και κάποιες φορές μάλιστα κερδίζει το παιγνίδι.
Η πορεία συνεχίζεται και για τους τρεις μας – εμένα, τον Χ και τον Ψ.
Και πάλι λυγίζω κι επιβραδύνω το βήμα μου. Η μνήμη μου ανακαλεί παραστάσεις και καταστάσεις. Διλήμματα τριβελίζουν το μυαλό μου και προς στιγμής με ακινητοποιούνε. Κι αν το τέρμα αυτής της διαδρομής που τόσο πεισματικά ακολουθώ με απογοητεύσει; Αν τελικά αντί να εισπράξω ικανοποίηση και επιβράβευση, εισπράξω τη διάψευση των προσδοκιών μου; Αν τελικά η πολυπόθητη άκρη της σήραγγας δεν θα μου επιφυλάξει όλ’ αυτά που τόσο λαχταρώ; Τι να κάνω; Να τα παρατήσω όλα και να επιστρέψω στον X; O Ψ επιμένει πως τέτοιο πισωγύρισμα θα είναι η τελειωτική καταστροφή. Μου υπενθυμίζει πως πρέπει επιτέλους να γκρεμίσω τον τοίχο.
Τι μου φέρνει ο νέος χρόνος; Θέληση για ζωή. Επιμονή που με βοηθά να γίνομαι καλύτερη. Δύναμη για ν’ αντέχω όλα τα πυρά που στρέφονται εναντίον μου. Στόχους που γεμίζουν τον χρόνο μου ευχάριστα και δημιουργικά. Υπομονή κι επιμονή για υλοποίηση των στόχων μου.
Η πορεία συνεχίζεται. Η απόσταση προς την άκρη της σήραγγας ολοένα και μικραίνει. Το νιώθω: βρίσκομαι πολύ κοντά.
Ο Ψ συνεχίζει να πορεύεται ακόμη μαζί μου. Μου κρατά ακόμη το χέρι, χαλαρά τώρα πια. Σίγουρος για μένα και για τις δυνάμεις μου, δεν χρειάζεται να με σφίγγει. Δικαιωματικά είναι πολύ περήφανος για μένα.
Ο Χ διαισθάνεται ότι χάνει τη μάχη. Δεν ξέρει πώς να χειριστεί την όλη κατάσταση. Ο εγωισμός του τον τσιγκλάει ανηλεώς. Κάτι δραστικό πρέπει να κάνει επιτέλους! Τα περιθώρια στενεύουν ασφυκτικά. Τελικά αυτό το παιγνίδι αποδείχτηκε επικίνδυνο. Δεν το είχε υπολογίσει σωστά. Και μη έχοντας πολλές επιλογές, προσπαθεί να μας πλησιάσει και να περπατήσει μαζί μας. Μερικές φορές τα καταφέρνει. Κάποιες άλλες φορές τον αισθάνομαι δίπλα μου σαν μαινόμενο ταύρο έτοιμο να χιμήξει και να με κατασπαράξει.
Παρ’ όλ’ αυτά, το ταξίδι για μένα συνεχίζεται. Και χαίρομαι που η αξία και η χρησιμότητά μου γίνονται αποδεκτές. Απολαμβάνω τη συμφιλίωση με τον εαυτό μου και χαίρομαι πράγματα απλά, καθημερινά.
Το φυλακτό που κρατώ από αυτή την πορεία είναι: αγάπη για τη ζωή.
*Βασίλης Ρούβαλης [Αφορισμοί]