Ξενόπουλος Γρηγόριος 
«Γράφω διηγήματα για τον κόσμο και θέλω να τα χαίρεται ο κόσμος. Μου αρέσει κάθε μου γραφτό, να είναι στη μορφή του τόσο απλό, ώστε με την ίδια σχεδόν άνεση να μπορεί να το διαβάζει κι ένας μαθητής Γυμνασίου και ο κύριος Παλαμάς. Δεν αγαπώ τα σύννεφα και τα σκοτάδια. εσπούδασα μαθηματικά στα νιάτα μου, κι εσυνήθισα να λέγω τα πράγματα απλά, καθαρά και ξάστερα.» Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1867 από Ζακυνθινό πατέρα και από μητέρα Φαναριώτισσα. Η οικογένειά του εγκαταλείπει την Πόλη, όταν ο Γρηγόριος ήταν έντεκα μηνών και εγκαθίσταται στη Ζάκυνθο. Μετά το γυμνάσιο ο Ξενόπουλος παρακολουθεί μαθήματα φυσικομαθηματικών στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Όμως, η λογοτεχνία και η δημοσιογραφία τον αποσπούν οριστικά. Συνεργάζεται με όλες σχεδόν τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής του. Το 1890 ο Γεώργιος Δροσίνης του προτείνει και αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην Εστία. Το 1896 ο ιδιοκτήτης του παιδικού περιοδικού «Διάπλασις των παίδων» Νικόλαος Παπαδόπουλος τον παίρνει αρχισυντάκτη και αργότερα του αναθέτει τη διεύθυνση του περιοδικού. Στη Διάπλαση των Παίδων η αγάπη του για το ελληνόπουλο τον οδήγησε να γράψει χιλιάδες αθηναϊκές επιστολές, στις οποίες μιλούσε για διάφορα θέματα. Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος έγινε ο δάσκαλος και μερίμνησε συστηματικά για το παιδί - αναγνώστη. Αν και είναι επηρεασμένος από τις ευρωπαϊκές πολιτιστικές ανακατατάξεις, δεν περιορίζεται μέσα στα πλαίσια του ηθογραφικού μυθιστορήματος, αλλά προχωράει και ασχολείται με την περιγραφή των ψυχικών ικανοτήτων των ηρώων του. Γίνεται ένας ψυχογράφος που τηρεί όμως αυστηρά την αντικειμενικότητά του. Μόνο όταν περιγράφει Ζακυνθινά τοπία και αρχίζουν να αναδύονται μέσα από αυτά οι μνήμες των παιδικών του χρόνων, εκφράζει υποκειμενικά συναισθήματα. Ο ρεαλισμός του 1900 ήταν εκείνο που ζητούσαν οι πολλοί και εκείνο που μπορούσε να ενώσει την απόσταση ανάμεσα στους πολλούς και στη νέα, στην αδιαμόρφωτη ακόμα ελληνική πεζογραφία. Με τα μυστικά της ρεαλιστικής σχολής η αφήγησή του έστρωνε πιο άνετα. Το περιβάλλον των μυθιστορημάτων του Ξενόπουλου είναι πότε η Αθήνα και πότε η Ζάκυνθος. Ο συγγραφέας θέλει να μας περιγράψει την ελληνική κοινωνία της εποχής του. Αυτό όμως δεν είναι κανόνας. Σε αρκετά έργα του περιγράφονται και ζωντανεύουν παλαιότερες κοινωνίες κυρίως της Ζακύνθου. Ο Ξενόπουλος πέθανε σε μεγάλη ηλικία το 1951 στην Αθήνα μακριά από το αγαπημένο του νησί.
τίτλοι από τη βάση της Βιβλιονέτ:
(2009) Αυτοβιογραφικά κείμενα (1919-1948), Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη
(2004) Οι γάτες της Δανάης, Βλάσση Αδελφοί
(2002) Η κούκλα της Λιλίκας, Βλάσση Αδελφοί
(2002) Νικόλας Σιγαλός, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α.)
(2002) Ο μικρός Μέγας Αλέξανδρος, Βλάσση Αδελφοί
(2002) Το θηριοτροφείο των παιδιών, Βλάσση Αδελφοί
(2001) Ένα παιδί με τρεις οικογένειες, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Αθανασία. Ένα κορίτσι που κάτι του έλειπε. Τα κουπόνια, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Η αναθρεφτή, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Η γάτα του παπά. Η Σουζάννα του παπά. Οχτρός αθανάσιμος, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Η γυναίκα του αντρειωμένου. Σάνκτα φαμίλια. Μια Γαλλίδα, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Η μελλοθάνατη. Απορπισμένη. Το μούλικο, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Ιστορία μιας χωρισμένης, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Κελαηδισμοί. Η φούρκα. Η Σκουφάτη. Η ζωή και ο θάνατος της Αργυρούλας, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Μανόλιες. Καμπάνες. Το βραχιόλι. Ολάκερη βιβλιοθήκη, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Μανταλένα. Ερμίνα το πουλημένο κορμί. Έντεκα χρονών, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Ο γύρος του κόσμου των παιδιών, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Ο κακός δρόμος, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Ο Μάγκαλος. Νόστιμον ήμαρ. Το ψωμί, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Ο τρελός με τους κόκκινους κρίνους, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Οι ερωτευμένοι. Νανότα, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Πετριές στον Ήλιο, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Στέλλα Βιολάντη, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Τα θηλυκά του Μουζά. Νυν απολύεις. Κοντραμπάντα. Παίζει κι ο παπάς, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Το μυστικό της κοντέσας Βαλέραινας. Το ζακυθινό μαντίλι. Η κούκλα της νύφης, Βλάσση Αδελφοί
(2000) Το σκαλιστήρι, Βλάσση Αδελφοί
